Bir şeye hükmetme telaşına düşmedi yüreğim, küçüktü
ellerim küçüktü, gözlerim.. çok küçüktü
zevka! körmüş, hep gördüğünü sanıyormuş
Hayra! duymamış, duymak istediğini herkes kulağına fısıldıyormuş
halbuki herkes yorularak sever.
sevgi biter, özlem biter, hatta hüzün.. o nasıl biter.
onca yaradan sonra kanayarak tükenerek biter.
şimdi hangi manaya çekilir şu güzel rasyonel insanlar
kenarın öteki ucunda keman dersleri, akademi ayakkabıları
kravatlar ve ütülü gömlekler kan bahçeleri kokar
şimdi ne güzel resimlere meyletmiştir insanlar
zaman dursun diye değil, yüreğinde sonsuz kalsın diye
ya yüreğini kanatacak bir şey değilse
ya unutmazsa
ya penceresi açık kalmış da artık annesini hatırlamışsa
herkes bilmek ister ne zaman ölmeyeceğini
ölüm kendisinden başka her şeyi unutturacak kadar herkesin
tam ortasında hiçbir şeye ait değilmiş gibi her şeyin
ölüm ısmarlandı!
öldürecek bütün çocuklara
öldürülecek bütün çocuklara ısmarlandı.
kaybolan insanlar neyi ararken kayboluyormuş
kim neyin peşinde koşarken ölüyormuş, öldürüyormuş
kalanlar kimmiş onca kandan sonra
küçük çocuk acıdan kaçarken
yaşlı adam zevk peşinde koşarken,
öldüler,
kapandı sayfa..
